Sovrin
Sovrin
សម្លេងកីតម្បាញទង្គិចគ្នាលាន់រណ្តំដូចការប្រគំតន្រ្តីកំពុងបន្លឺរចេញពីអគារធំមួយក្នុងក្រុងភ្នំពេញ ជាទីដែលអ្នកស្រី សាន វណ្ណារី ទើបតែកែច្នៃឲ្យក្លាយជាសារមន្ទីររស់នៃសូត្រខ្មែរដ៏ប្រណីតមួយ។ អគារធំទូលាយមានខ្យល់ចេញចូលត្រជាក់ល្ហឹមដែលដាក់ឈ្មោះថា «ផ្ទះសូត្រ» ទើបតែបើកដំណើរការជាផ្លូវការកាលពីខែកក្កដាកន្លងទៅថ្មីៗនេះប៉ុណ្ណោះ បន្ទាប់ពីចំណាយពេលរៀបចំអស់ពេលជិតកន្លះឆ្នាំ។ សារមន្ទីររស់នេះ គឺជាទីតាំងថ្មីមួយដែលអ្នកស្រី វណ្ណារី រៀបចំឡើងក្នុងគោលបំណងបង្ហាញពីដំណើរការផលិតផលិតផលសូត្រខ្មែរតាំងពីដើមរហូតដល់លទ្ធផលសម្រេច ដើម្បីស្វាគមន៍ដល់ភ្ញៀវក្នុងស្រុកនិងក្រៅស្រុកជាពិសេសកូនខ្មែរគ្រប់រូបបានទស្សនានិងស្វែងយល់ ។
ជាការពិតណាស់ របរចិញ្ចឹមដង្កូវនាងដើម្បីផលិតសូត្រ គឺជារបរប្រពៃណីរបស់ជនជាតិខ្មែរជាយូរលង់ណាស់មកហើយ។ គួរឲ្យសោកស្តាយ ដោយកង្វះបច្ចេកទេសក្នុងការចិញ្ចឹម កសិករមួយចំនួនធំបានសម្រេចចិត្តបោះបង់របរនេះយ៉ាងគំហុកបង្កជាការព្រួយបារម្ភដល់អ្នកវិនិយោគលើតម្បាញសូត្រខ្មែរ និងភាគីពាក់ព័ន្ធផ្សេងៗ។ កត្តាទាំងនេះហើយដែលជំរុញឲ្យអ្នកស្រីវណ្ណារី ព្យាយាមរិះរកគំនិតថ្មីៗដើម្បីលើកស្ទួយរបរប្រពៃណីនេះឲ្យរស់រានឡើងវិញ។ ថ្លែងដោយទឹកមុខព្រួយបារម្ភ អ្នកស្រីវណ្ណារី មានប្រសាសន៍ថា៖ «កត្តាសំខាន់ដែលជំរុញឲ្យខ្ញុំនិងគ្រួសារតស៊ូបង្កើតកន្លែងនេះ នោះគឺការបាត់បង់អ្នកធ្វើសូត្រខ្មែរ។ អ្នកចិញ្ចឹមដង្កូវនាងនិងដាំដើមមនស្ទើរតែបាត់បង់អស់ហើយ។ ពួកគាត់នាំគ្នាទៅចំណាកស្រុក ឬធ្វើជាកម្មករកាត់ដេរ។ ម្នាក់ៗចាកចោលស្រុកកំណើតអស់»។ តួលេខដែលបង្ហាញដោយម្ចាស់ផ្ទះសូត្ររូបនេះបានបង្ហាញថា ថវិកាក្នុងស្រុកយ៉ាងហោចណាស់ ២០លានដុល្លារអាមេរិចក្នុងមួយឆ្នាំត្រូវចាកចេញទៅក្រៅប្រទេស ដើម្បីនាំចូលសរសៃរសូត្រប្រមាណ៤០០តោនមកក្នុងស្រុកវិញ ក្នុងបំណងបំពេញតម្រូវការផលិតសម្ភារធ្វើពីសូត្រដល់ទីផ្សារក្នុងស្រុក។ បញ្ហាទាំងនេះ បណ្តាលមកពីការឈប់ផលិតសូត្រដោយខ្លួនឯងពីសំណាក់ប្រជាជនក្នុងប្រទេស។ អ្នកស្រី វណ្ណារី បានលើកឡើងថា៖ «អ្វីដែលខ្ញុំបានជួបពួកគាត់ផ្ទាល់ គឺកង្វះការគាំទ្រ។ ដោយសារគ្មានបច្ចេកទេស ដូច្នេះពេលគាត់ធ្វើបរាជ័យគាត់ក៏បោះបង់ចោល។ ដូច្នេះបើសិនជាយើងជាឯកជនមិនសហការជាមួយរដ្ឋទេ នោះយើងនឹងប្រឈមការបាត់បង់។ ចំណុចនេះហើយបានជាខ្ញុំនិងក្រុមគ្រួសារ យល់ថាបើយើងអាចធ្វើអ្វីបានក៏ធ្វើទៅ ជៀសជាងមិនបានធ្វើអីសោះដើម្បីជួយដល់វប្បធម៌និងប្រទេស ទោះបីជាវាផ្តល់ការផ្លាស់ប្តូរតិចឬច្រើនក៏ដោយ»។
ការងារនៅក្នុងការផលិតសូត្រពីដង្កូវនាងត្រូវឆ្លងកាត់ការលំបាកជាច្រើនដំណាក់កាល។ ដើម្បីផលិតបានជាសូត្រដង្កូវនាង កសិករត្រូវចិញ្ចឹមដង្កូវនាង ចាប់ពីដំណាក់កាលពងដង្កូវរយៈពេលជាច្រើនថ្ងៃទម្រាំវាវិវត្តន៍ទៅជាសំបុកដង្កូវនាង ដែលអាចយកមកផលិតជាសូត្របាន។ ផ្ទុយទៅវិញ ការងារដ៏លំបាកនៅពីក្រោយភាពស្រស់ស្អាតនៃផលិតផលសូត្រខ្មែរ ជារឿយៗត្រូវបានមហាជនមើលរំលង ហើយក៏មិនមានមនុស្សច្រើននាក់នោះទេ ដែលធ្លាប់បានឃើញផ្ទាល់ពីការចិញ្ចឹមដង្កូវនាង។ នេះជាហេតុមួយទៀតដែលអ្នកស្រីវណ្ណារី រៀបចំ «ផ្ទះសូត្រ» ជាទីតាំងដែលមហាជនអាចទៅទស្សនានិងស្វែងយល់ដោយផ្ទាល់ពីការចិញ្ចឹមដង្កូវនាង ការដាំដើមមនដើម្បីធ្វើជាចំណីដង្កូវនាង និងការយកសំបុកដង្កូវនាងមកផលិតជាសរសៃរសូត្រ ជាចំណុចសំខាន់មួយដែលសារមន្ទីររស់នេះចង់បង្ហាញ។ អ្នកជំនាញរបស់ «ផ្ទះសូត្រ» បានដាក់ដង្កូវនាងនៅលើចង្អេរជាថ្នាក់ៗ ហើយចិញ្ចឹមនៅក្នុងសាលចិញ្ចឹមដង្កូវនាង ដែលមានរបាំងការពារសត្វល្អិតដទៃមកយារយីតាមក្បួនបច្ចេកទេស។ អ្នកស្រី វណ្ណារី ក៏មានអ្នកជំនាញចាំពន្យល់ភ្ញៀវដែលមកទស្សនាពីដំណាក់កាលវិវត្តន៍របស់ដង្កូវនាងដល់ភ្ញៀវដែលអញ្ជើញមកទស្សនកិច្ច។ ពេលបានចូលមកក្នុងបរិវេណ «ផ្ទះសូត្រ» លោកអ្នកនឹងទាក់ភ្នែកនឹងកីតម្បាញប្រភេទខុសៗគ្នាតម្រៀបជាជួរ ធ្វើឲ្យនឹករំពៃដល់សង្វាក់ផលិតកម្មលើវិស័យសូត្រដែលម្ចាស់ផ្ទះសូត្រនេះចង់បង្ហាញ។ ភ្ញៀវដែលមកទស្សនកិច្ចនៅផ្ទះសូត្រ នឹងបានស្គាល់ពីប្រភេទក្រណាត់របស់ខ្មែរ រៀនពីវិធីជ្រលក់ពណ៌សូត្រ និងរបៀបចងគោមជ្រលក់ពណ៌ធ្វើកន្សែងជាដើម តាមរយៈកម្មវិធីពិសេសដែលស្ថាបនិកបានរៀបចំឡើង។ អ្នកដែលចូលចិត្តផលិតផលធ្វើពីសរសៃរសូត្រ ពិតជាមិនខកចិត្តទេប្រសិនជាបានទៅទស្សនកិច្ចនៅ «ផ្ទះសូត្រ» ថ្មីសឡាងនេះ ព្រោះលោកអ្នកនឹងបានទទួលយកបទពិសោធន៍ទិញទំនិញនៅក្នុងហាងលក់ផលិតផលសូត្រដែលបានតុបតែងយ៉ាងប្រណីត សម្រាប់ភ្ញៀវជាតិនិងអន្តរជាតិស្វែងរកជាវផលិតផលពីសូត្រ អំបោះ និងក្រណាត់ប្រើប្រាស់ឡើងវិញ ដែលកាត់ដេរនិងច្នៃម៉ូដដោយអ្នកជំនាញជនជាតិខ្មែរសុទ្ធសាធ។ កន្សែងសូត្រ សម្លៀកបំពាក់ ផលិតផលតាំងលម្អ និងគ្រឿងអលង្ការច្រើនប្រភេទ ត្រូវបានដាក់តាំងសម្រាប់លក់ក្នុងតម្លៃដ៏សមរម្យ។
«ទី១នៅទីនេះអាចបង្ហាញគាត់ (ភ្ញៀវ) ឲ្យស្វែងយល់ពីដំណាក់កាលនៃការធ្វើ ថាវាលំបាកប៉ុណ្ណាទម្រាំបានជាអាវមួយ ទី២ទៀតគឺបង្ហាញពីវប្បធម៌អរិយធម៌របស់ខ្មែរយើង និងឲ្យតម្លៃទៅអ្នកធ្វើ។ ពេលដែលគាត់ទិញ គឺគាត់ឲ្យតម្លៃទៅវត្ថុដែលគាត់ទិញ ដែលចំណុចនេះហើយដែលយើងព្យាយាមផ្លាស់ប្តូរឥរិយាបថនៃការទិញទំនិញរបស់គាត់ និងធ្វើឲ្យគាត់ដឹងថា វត្ថុឬឧទាហរណ៍កន្សែងមួយតើវាផ្តល់ការជះឥទិ្ធពលដល់សង្គមយ៉ាងណាខ្លះ ថាតើលុយដែលគាត់បានចំណាយទិញកន្សែងមួយតើគាត់បានជួយមនុស្សប៉ុន្មាននាក់នៅពីក្រោយការផលិតកន្សែងនោះ»។
សម្រាប់អ្នកដែលមានបំណងសាកល្បងផលិតកន្សែងដោយខ្លួនឯង គឺតម្រូវឲ្យធ្វើការកក់ទុកជាមុន ដើម្បីងាយស្រួលដល់ក្រុមការងារធ្វើការរៀបចំស្វាគមន៍ ដែល«ផ្ទះសូត្រ»នឹងទទួលជាក្រុមចាប់ពី៣នាក់ឡើងទៅ។ ទីតាំងដ៏សម្បូរបែបនេះ ក៏មានបន្ទប់ប្រជុំដែលអាចផ្ទុកមនុស្សបានរហូតដល់៦០នាក់ ដែលការបង្កើតសេវាកម្មទាំងនេះ សុទ្ធសឹងតែមានគោលបំណងទាក់ទាញភ្ញៀវមកទស្សនាសង្វាក់ផលិតកម្មក្នុងការផលិតសូត្រ និងស្វែងរកកម្រៃបន្ថែមដើម្បីផ្គត់ផ្គង់ដំណើរការនៃ «ផ្ទះសូត្រ» ទាំងមូល។ សារមន្ទីររស់ «ផ្ទះសូត្រ» ស្វាគមន៍ភ្ញៀវទេសចរជាតិនិងអន្តរជាតិចាប់ពីថ្ងៃអង្គារដល់ថ្ងៃអាទិត្យ។ ចំណែកតម្លៃចូលទស្សនាមានតម្លៃត្រឹមតែ ៥ដុល្លារក្នុង១នាក់សម្រាប់ភ្ញៀវបរទេស ចំណែកឯជនជាតិខ្មែរ ត្រឹមតែ ២០០០រៀលប៉ុណ្ណោះ ៕
Article by VA SONYKA
