Sovrin
Sovrin
ពិការភាពមិនបានធ្វើឲ្យមនុស្សគ្រប់រូបអស់សង្ឃឹមក្នុងឆាកជីវិត ឬ ដើរដល់ចំណុចសូន្យមិនរីកចម្រើនទៅមុខបាននោះទេ។ ពិការភាពគ្រាន់តែជាការខ្វះខាតកាយសម្បទាសំបកក្រៅ ប៉ុន្តែជីវិតមនុស្សអាចប្រែប្រួលអាស្រ័យលើផ្នត់គំនិត និងមនសិការរបស់បុគ្គលនីមួយៗ។ ជាក់ស្តែង ប្អូនប្រុស ទុយ សុខដុង សិស្សថ្នាក់ទី ១២B នៃវិទ្យាល័យស្ទឹងសែន ក្រុងស្ទឹងសែន ខេត្តកំពង់ធំ ដែលជាជនពិការអវៈយវៈតាំងពីកំណើតរស់នៅក្នុងជីវភាពគ្រួសារខ្វះខាត បានប្រឡងជាប់សញ្ញាប័ត្រមធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិ (បាក់ឌុប) ក្នុងសម័យប្រឡង ១៩ សីហា ២០១៩ នៅមណ្ឌលបឋមសិក្សាអនុវត្ត ហ៊ុន សែន អាចារ្យលាក់ ខេត្តកំពង់ធំ ដោយភាពជោគជ័យ ដែលជាមោទនភាពសម្រាប់ខ្លួនឯង ក្រុមគ្រួសារ និងសង្គមជាតិទាំងមូល ក៏ដូចជាសម្រាប់ជនដែលមានពិការភាពទូទៅនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាផងដែរ។
ជាកិត្តិយសបំផុតសម្រាប់យុវជន ទុយ សុខដុង ជាយុវសិស្សដែលមានពិការភាពមួយរូបត្រូវបានក្រសួងអប់រំ យុវជន និង កីឡា បានបង្ហោះសារលើកសរសើរចំពោះការខិតខំតស៊ូព្យាយាម និងអបអរសាទរចំពោះលទ្ធផលជោគជ័យនៃការប្រលងសញ្ញាប័ត្រមធ្យមសិក្សាទុតិយភូមិនៅលើគេហទំព័រផ្លូវការរបស់ក្រសួងកាលពីថ្ងៃទី១០ ខែកញ្ញា កន្លងទៅថ្មីៗនេះ។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ យុវជនរូបនេះក៏បានជាប់អាហារូបករណ៍១០០% សម្រាប់បន្តការសិក្សាជំនាញព័ត៌មានវិទ្យា នៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ រាជធានីភ្នំពេញ ក្នុងចំណោមបេក្ខជនជ័យលាភីចំនួន៣៩រូប ដែលក្នុងនោះមានបេក្ខភាពជនដែលមានពិការភាពចំនួន ០៤ រូប។
តើអ្វីទៅដែលជាកត្តាជំរុញទឹកចិត្តយុវសិស្ស ទុយ សុខដុង ឲ្យខិតខំអភិវឌ្ឍខ្លួនមកដល់កម្រិតនេះខណៈដែលសិស្សមួយចំនួនបែរជាកើតជំងឺបាក់ទឹកចិត្តបោះបង់ចោលការរៀនសូត្រ? ជាមួយនឹងសម្តីមួយៗទឹកមុខសុភាពរាបសា សុខដុងបានប្រាប់សូវរីនថា «ពេលខ្លះម៉ែគាត់ជូនខ្ញុំទៅសាលា អ្នកជិតៗហ្នឹងគេថាកុំជូនទៅអី ទោះជូនទៅរៀន ក៏ថ្ងៃអនាគតទៅគ្មានការងារធ្វើ គ្មានប្រយោជន៍! […] តែឥឡូវនេះ ពេលជាប់បាក់ឌុបហ្នឹង អរគុណដល់ពួកគាត់ដែលតែងតែបង្អាប់ឲ្យយើងរឹងមាំ សម្រេចនូវគោលបំណងដែលចង់បាន។» ក្នុងឆាកជីវិតរយៈពេល២០ឆ្នាំ សុខដុង បានបញ្ជាក់ថា រូបគេមិនដែលអស់សង្ឃឹមម្តងណាឡើយ ទោះបីជារូបគេឆ្លងកាត់ការសើចចំអកមើលងាយខ្លះៗពីអ្នករស់នៅភូមិផងរបងជាមួយនិងសិស្សរួមសាលាមួយចំនួនតាំងពីថ្នាក់បឋមសិក្សាក៏ដោយ។ គេបានប្រើប្រាស់ជីវិតក្នុងពិការភាពដោយមានការជួយគាំទ្រជ្រោមជ្រែងនិងផ្តល់កម្លាំងចិត្តច្រើនពីឪពុកម្តាយ ព្រមទាំងបងប្អូនបង្កើតទាំង០៥នាក់ជានិច្ចជាកាល។
“ក្នុងការរស់នៅប្រចាំថ្ងៃគឺពិបាក ពេលបំលាស់ទីកន្លែងណាដែលមានភក់ ត្រូវប្រឡាក់។ ពេលទៅសាលា បើអាវមានឡេវ ឬ ខោមានឡេវដាក់ខ្លួនឯងមិនបានទេ ទាល់តែម៉ែជួយ។ ពេលងូតទឹក កក់សក់ ជូតខ្លួន ទាល់តែម៉ែជួយ” នេះជាបញ្ហាប្រឈមក្នុងជីវភាពប្រចាំថ្ងៃដែលសុខដុងបានបកស្រាយ។ ទន្ទឹមនឹងនេះអ៊ំស្រី អែល សំណាង ម្តាយបង្កើតរបស់យុវជនខាងលើ ក៏បានលើកឡើងដែរថា «ខ្ញុំអត់អាចចោលគាត់បានទេ! បើខ្ញុំអត់នៅ ក៏ឪពុកវា បងវាទាំងអស់ជួយ។ សព្វថ្ងៃបានអាពៅ (ប្អូនប្រុសរបស់ សុខដុង រៀនថ្នាក់ទី១១) ឌុបទៅសាលារៀន» ។ គាត់បានបន្ថែមទៀតថា ក្នុងនាមជាម្តាយ គាត់បានជួយជូនកូនទៅសាលារហូតដល់ថ្នាក់ទី៨ទើបឈប់ ហើយប្អូនប្រុសសុខដុងដែលជាកូនពៅជួយជូនសុខដុងទៅរៀនបន្តពីថ្នាក់ទី៩ដល់ទី១២។ សុខដុង អាចទទួលទានអាហារ និង ធ្វើបំលាស់ទីរំកិលជិតៗផ្ទះបានដោយខ្លួនឯងដោយប្រើស្បែកជើង ប៉ុន្តែបើធ្វើដំណើរឆ្ងាយ ប្អូនប្រុសរបស់គាត់ជាអ្នកអៀវពីក្រោយខ្នង។
ប្រកាន់ខ្ជាប់នូវទស្សនៈផ្ទាល់ខ្លួន «ចង់មានចំណេះដឹង កុំឲ្យគេបោកប្រាស់» សុខដុងបានចំណាយពេលច្រើនក្នុងការសិក្សារៀនសូត្រទាំងនៅសាលារៀន និងនៅផ្ទះដោយខ្លួនឯងផង។ គេមានពេលសម្រាកបាយថ្ងៃត្រង់ និង ពេលចេញពីរៀនពេលល្ងាចតែប៉ុណ្ណោះ។ ពេលយប់គេឆ្លៀតមើលសៀវភៅ ធ្វើលំហាត់ដល់ម៉ោង១០ឬ ១១ ទើបសម្រាក។ ជួនកាល គេធ្វើស្វ័យសិក្សាផ្នែក HTML ដោយសារគេស្រឡាញ់ជំនាញព័ត៌មានវិទ្យា។ រីឯមុខវិជ្ជាដែលគេចូលចិត្តបំផុតគឺ គណិតវិទ្យា ភូមិវិទ្យា និង ប្រវត្តិវិទ្យា។ នៅថ្ងៃអនាគត សុខដុង ចង់ចាប់យកអាជីពព័ត៌មានវិទ្យា ឬ ផ្នែករដ្ឋបាល ដើម្បីចិញ្ចឹមជីវិតខ្លួនឯង និង ឪពុកម្តាយដែលមានវ័យចំណាស់កំពុងប្រកបរបរធ្វើស្រែចំការនៅខេត្ត «ខ្ញុំចង់ជួយពុកម៉ែកុំឱ្យគេមើលងាយ»៕
Article by SRIN SOKMEAN
