ដោយមាននិស្ស័យលើវិស័យគំនូរ ក្រោយឈានចូលវ័យជំទង់ក្នុងឆ្នាំ២០១៣ កញ្ញា ញ៉ែម សុភាព បានចូលសិក្សាគំនូរនៅសាលា Yamada School of Art ។ នៅឆ្នាំ២០១៣-២០១៤ សុភាព បានចូលរួមប្រកួតក្នុងកម្មវិធីគំនូររបស់ជប៉ុន «Dream Girl» ចំនួនពីរលើក ដោយលើកទី១ទទួលបានជ័យលាភីលេខ៣ ឯលើកទី២ទទួលបានជ័យលាភីលេខ១។ មែនទែនទៅ សុភាព ធ្លាប់ប្រកួតគំនូរតាំងតែពីវ័យកុមារ ពោលកាលរៀននៅថ្នាក់ទី៦ ប្រកួតគំនូរមាត់ធ្មេញទទួលបានចំណាក់ថ្នាក់លេខ១ ហើយពេលរៀនថ្នាក់ទី៨ក៏ប្រកួតគំនូរនេះម្តងទៀងទទួលបានលេខ១ផងដែរ។ ពីឆ្នាំ២០១៣មក សុភាព បានចូលរួមបង្ហាញស្នាដៃតាមរយៈពិព័រណ៍គំនូរនានាទាំងក្នុងប្រទេស និងក្រៅប្រទេសដូចជា ជប៉ុន និងកូរ៉េ ជាដើម។
បច្ចុប្បន្ន កញ្ញា ញ៉ែម សុភាព គឺជាសិល្បករឯករាជ្យ ដែលមានជំនាញទៅលើគំនូរពណ៌ប្រេង ហើយគំនូររបស់ខ្លួនទៀតសោតមានលក្ខណៈជា Realistic (គំនូរមើលឃើញ) លាយឡំបែប Impressionist និងបែប Romanticism។ ជាក់ស្តែង តាមរយៈគំនូរក្រោមចំណងជើង «A Ceremony in 1959» ដែលដាក់តាំងបង្ហាញនៅក្នុងពិព័រណ៍ប្រធានបទ «Memory» នៅឯមជ្ឈមណ្ឌលបុប្ផាណាកាលពីដើមខែមេសាកន្លងទៅ កញ្ញាបានគូរតួអង្គរបាំចំនួនពីរផ្ទាំងស្ថិតក្នុងសម្លៀកបំពាក់ទ្រង់គ្រឿងយ៉ាងល្អវិចិត្រ ដែលលម្អិតដោយពណ៌ផាត់ចម្រុះមិនសូវជាច្បាស់ តែគន់យូរៗទៅ ទាំងទឹកមុខ ទាំងកែវភ្នែក ហាក់បីដូចជារស់រវើកមានវិញ្ញាណពិតៗយ៉ាងដូច្នោះ។ ម្ចាស់ស្នាដៃនេះបានឲ្យដឹងថា គំនូរនេះគឺជាការបង្ហាញស្នាដៃឡើងវិញ បន្ទាប់ពីខ្លួនបានផ្អាកប្រឡូកការងារគំនូរអស់រយៈពេលប្រមាណ៣-៤ឆ្នាំ ដោយហេតុជាប់ធុរៈការងារផ្ទាល់ខ្លួន។
រូបគំនូររបស់សុភាពភាគច្រើនគូរអំពីតួអង្គរបាំបុរាណ ជាពិសេសរបាំព្រះរាជទ្រព្យ។ ទាក់ទងនឹងតួអង្គគំនូរនេះ សុភាពបានបរិយាយថា ពីដំបូងឡើយបំណងប្រាថ្នារបស់ខ្លួនគឺចង់ក្លាយជានាដកា តែដោយសារគ្មានឱកាស កញ្ញាក៏បានចាប់យកជំនាញគំនូរវិញ។ ថ្វីបើមិនបានក្លាយជានាដកា តែសុភាពនៅតែចិញ្ចឹមចិត្តមិនបោះបង់ភក្តីភាពចំពោះរបាំឡើយ ដោយងាកមកប្រើចំណេះជំនាញ ក៏ដូចជាទេពកោសល្យទាំងប៉ុន្មាន បង្កើតជាស្នាដៃគំនូរជាមួយរូបភាពតួអង្គររបាំដូចដែលខ្លួនធ្លាប់ស្រមៃ។ កញ្ញាបានលើកហេតុផលយ៉ាងដូច្នេះ “ហេតុផលដែលភាគច្រើនខ្ញុំគូរទៅលើរបាំ និងវប្បធម៌ នេះក៏ព្រោះខ្ញុំស្រឡាញ់ចូលចិត្តរបាំហើយក៏ចង់ក្លាយជាអ្នករបាំផងដែរ។ មួយវិញទៀត ខ្ញុំមើលឃើញពីការលះបង់របស់សិល្បករជំនាន់មុនៗដែលពួកគាត់ខិតខំហ្វឹកហាត់ និងចងក្រងទុកជាមត៌កមកដល់បច្ចុប្បន្ន។” ជាមួយគំនូរតួអង្គនាង និងទេពមនោរម្យសុទ្ធសឹងចំណោមរបាំព្រះរាជទ្រព្យ សុភាព ថារូបនីមួយៗផ្តោតលម្អិតទៅលើសម្លៀកបំពាក់ និងគ្រឿងអលង្ការ ហើយក៏ជារូបបុរាណជាង១០០ឆ្នាំមុន។ ទន្ទឹមនឹងនេះ កញ្ញាក៏បានបង្ហើបថា “គំនូរយើងមិនអាចចម្លងរូបដើមទាំងស្រុងទេ បើចម្លងទាំងស្រុងវានឹងមើលទៅមិនមានជីវិតឡើយ។ ជាទូទៅបើយើងរៀនពី សរីរាង្គសាស្ត្រ(anatomy) ឬអារម្មណ៍នៃសិល្បៈ យើងនឹងចេះដាក់ព្រលឹង ដាក់វិញ្ញាណឲ្យរូប ជាក់ស្តែងដូចរូបដែលខ្ញុំគូរ ពេលមើលកែវភ្នែក ទឹកមុខ គឺមានអារម្មណ៍ហាក់ដូចជាមានជីវិត។ ដោយឡែក គំនូរខ្លះចម្លងពីរូបថតទាំងស្រុង វាស្អាត វាត្រូវ វាដូចមែន តែមិនមានវិញ្ញាណនៅក្នុងហ្នឹងទេ។” សុភាពថាគំនូររបស់ខ្លួនមិនផ្តោតលើការច្បាស់១០០ភាគរយទេ ហើយក៏មិនចាំបាច់ផ្តោតគូរទម្រង់ច្បាស់ឬភ្នែកមុតដែរ សំខាន់ធ្វើយ៉ាងម៉េចបញ្ចូលមនោសញ្ចេតនា និងធ្វើយ៉ាងណាឲ្យរូបមើលទៅមានជីវិត ពណ៌អ្វីស្អាតសមទៅនឹងស្រមោលគឺគ្រប់គ្រាន់។“ “របៀបដែលខ្ញុំគូរ ខ្ញុំតែងទៅកន្លែងមួយស្ងប់ស្ងាត់ហើយស្តាប់ភ្លេង ពេលខ្ញុំស្លុងជាមួយគំនូរទើបធ្វើឲ្យរូបចេញមករស់រវើក ដូចជាកែវភ្នែកមើលទៅដូចសម្លឹងមកយើងពិតៗ។ នៅពេលយើងដាក់មនោសញ្ចេតនា នៅពេលយើងចូលស៊ុបជាមួយរូប យើងនឹងអាចធ្វើវាចេញទៅមានភាពរស់រវើក និងមានជីវិត។”
យ៉ាងណាមិញ ក្រោយពីត្រឡប់មកជាមួយស្នាដៃគំនូររបាំប៉ុន្មានផ្ទាំង បច្ចុប្បន្ន វិចិត្រករ ញ៉ែម សុភាព បានកំពុងមមាញឹកជាមួយគម្រោងពិព័រណ៍ទោលផ្ទាល់ខ្លួនមួយក្រោមប្រធានបទ «ទេពអប្សរនៃអង្គរ» ដែលនឹងធ្វើឡើងនៅឆ្នាំក្រោយជាមួយរូបគំនូររបាំប្រមាណ៣០ផ្ទាំង។ អាចថានេះជាពិព័រណ៍ទោលលើកដំបូងរបស់ខ្លួន សម្រាប់ជាការបើកបង្ហាញការវិលចូលក្នុងវិស័យសិល្បៈវិញឲ្យកាន់តែធំជាងមុន ហើយក៏សង្ឃឹមថា មហាជននឹងកាន់តែស្គាល់ស្នាដៃ ទន្ទឹមនឹងការឲ្យតម្លៃទៅលើសិល្បៈបុរាណ ក៏ដូចជាចូលរួមថែរក្សាទាំងអស់គ្នា៕
Article by Hem Sokkhim