Sovrin
Sovrin
ការធ្វើដំណើរតាមខ្សែរថភ្លើងកាលពីជំនាន់៣០-៤០ឆ្នាំមុននៅតែដក់ជាប់ក្នុងអារម្មណ៍ប្រជាជនកម្ពុជាទោះបីជាប្រទេសជាតិយើងទទួលបានសុខសន្តិភាពនិងមានការអភិវឌ្ឍជឿនលឿនខុសឆ្ងាយពីមុនទៅហើយក្តី។ ការជួសជុលខ្សែរថភ្លើងចាស់ គួបផ្សំនឹងការរៀបចំដំណើរការខ្សែរថភ្លើងទិសដៅខាងលើឡើងវិញពិតជាញ៉ាំងទឹកចិត្តប្រជាជនក្មេងចាស់ប្រុសស្រី ជាពិសេសមិត្តយុវវ័យក្នុងស្រុកឲ្យចង់ដឹងចង់ឮចង់សាកល្បងរសជាតិការធ្វើដំណើរតាមរថភ្លើងដើម្បីទទួលបានបទពិសោធន៍ថ្មីប្លែកជាមួយនឹងទូររថភ្លើងនាំចូលដែលមានលក្ខណៈថ្មីទំនើបជាងរថភ្លើងជំនាន់មុនទៅទៀត។
មនុស្សជាច្រើនដែលទន្ទឹងរង់ចាំជិះរថភ្លើងខ្សែពាយ័ព្យនេះយ៉ាងអន្ទះសា ព្រោះខ្សែនេះជាខ្សែដែលទើបដំណើរការឡើងវិញថ្មីក្រោយខ្សែរថភ្លើងទៅកាន់តំបន់ឆ្នេរកំពត-កែប-ខេត្តព្រះសីហនុ។ ប៉ុន្តែដោយសារថ្ងៃដែលក្រុមការងារទេសចរណ៍សូវរីនយើងធ្វើដំណើរនោះជាថ្ងៃចន្ទដើមសប្តាហ៍ទើបទិដ្ឋភាពនៅក្នុងបរិវេណស្ថានីយ៍រាជាយស្ម័យយានឬរ៉ារថភ្លើងភ្នំពេញហាក់មានសភាពមិនសូវអ៊ូអរកកកុញប៉ុន្មានទេ។ ម៉ោង ៦:៤០នាទី ជាវេលាកំណត់ដែលពួកយើងត្រូវស្រូតរូតរះឡើងលើរថភ្លើងជាបន្ទាន់ចំពោះអ្នកដំណើរទៅកាន់ខេត្តពោធិ៍សាត់-បាត់ដំបង។ រីឯអ្នកដំណើរទៅកាន់ខេត្តកំពតត្រូវរង់ចាំបន្តនៅកៅអីរង់ចាំរហូតម៉ោង៧ព្រឹកទើបរថភ្លើងមកដល់។ រថភ្លើងបានបរឆ្លងកាត់ស្ថានីយ៍ពោធិ៍ចិនតុងរហូតដល់ស្ថានីយ៍សំរោងនិងស្ថានីយ៍ទួលលៀប ក្នុងខណ្ឌពោធិ៍សែនជ័យនិងខណ្ឌកំបូល។ មកដល់ម្តុំសង្កាត់ស្នោរ ខណ្ឌកំបូល យើងក្រឡេកភ្នែកទៅក្រៅឃើញមានផ្លូវបំបែករថភ្លើង និង ចំណតត្រួតពិនិត្យរថភ្លើងមួយនៅខាងឆ្វេងដៃ។ ទេសភាពចាប់ពីតំបន់នោះមានលក្ខណៈជាដីវាលស្រែ មានដើមត្នោត និង គុម្ពោតព្រៃដោយអន្លើ ខុសពីនៅម្តុំពោធិ៍ចិនតុងដែលយើងជិះហួសមុននេះដែលជាទីប្រជុំជនមានមនុស្សរស់នៅកុះករជាង។
បើតាមឯកសារចាស់របស់បារាំង ដើម្បីទៅដល់ស្ថានីយ៍រថភ្លើងពោធិ៍សាត់ យើងត្រូវឆ្លងកាត់ស្ថានីយ៍រហូតជិត២០ទីតាំងដែលមុនពេលធ្វើដំណើរ ធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថាមុខជាត្រូវចំណាយពេលយូរទម្រាំទៅដល់គោលដៅចុងក្រោយ។តែជាក់ស្តែងយើងមិនបានឈប់តាមស្ថានីយ៍ទាំងនោះនោះទេព្រោះស្ថានីយ៍ ជាច្រើនក្នុងចំណោមនោះត្រូវបានទុកចោលមិនទាន់មានការជួសជុលកែលម្អឲ្យស្អាតដូចដើមនៅឡើយទេ។ ស្ថានីយ៍ខ្លះនៅរក្សាបានរូបរាងដើមនិងមានភាពរឹងមាំនៅឡើយ ខណៈដែលស្ថានីយ៍ខ្លះបាក់បែកទ្រុឌទ្រោមណាស់ទៅហើយ។ ឯស្ថានីយ៍ខ្លះទៀតសឹងតែមើលមិនឃើញផងដោយសារបិទបាំងហ៊ុមព័ទ្ធដោយព្រៃអស់ទៅហើយ។ ក្នុងចំណោមស្ថានីយ៍ទាំងនោះ ស្ថានីយ៍ដែលនៅមានកំណត់ឈ្មោះក្នុងតារាងកាលវិភាគចេញដំណើររបស់ខ្សែរថភ្លើងសព្វថ្ងៃ មានដូចជា ស្ថានីយ៍បាត់ដឹង (កំពង់ស្ពឺ) ស្ថានីយ៍ត្រាចទង (កំពង់ស្ពឺ) ស្ថានីយ៍ក្រាំងល្វា (កំពង់ឆ្នាំង) ស្ថានីយ៍ត្បែងខ្ពស់ (កំពង់ឆ្នាំង) ស្ថានីយ៍មានក (កំពង់ឆ្នាំង) ស្ថានីយ៍រមាស (កំពង់ឆ្នាំង) ស្ថានីយ៍ក្រាំងស្គារ (កំពង់ឆ្នាំង) ស្ថានីយ៍ក្តុល (ពោធិ៍សាត់) ស្ថានីយ៍បំណក់ (ពោធិ៍សាត់) និង ស្ថានីយ៍កំរ៉ែង (ពោធិ៍សាត់) ជាដើម។ ការធ្វើដំណើរតាមផ្លូវរថភ្លើងមិនមានការកកស្ទះចរាចរណ៍ដូចនៅលើផ្លូវជាតិនិងមិនធ្វើឲ្យយើងធុញថប់តប់ប្រមល់ផងនោះ វាធ្វើឲ្យយើងមានអារម្មណ៍ថាឆាប់ដល់ជាងការរំពឹងទុកពីផ្ទះទោះបីជាមុនពេលចេញដំណើរ យើងធ្លាប់គិតក្នុងចិត្តថារថភ្លើងរត់យឺតក៏ដោយ។ ចំណុចរ៉ាពោធិ៍សាត់ជាចំណតដែលរថភ្លើងអនុញ្ញាតឲ្យអ្នកដំណើរទាំងឡាយឈប់សម្រាកមួយភ្លែតដើម្បីចុះទិញបាយកញ្ចប់សម្រាប់ធ្វើជាអាហារថ្ងៃត្រង់មុននឹងបន្តដំណើរពាក់កណ្តាលផ្លូវទៀតទៅកាន់រ៉ាបាត់ដំបងដែលជាគោលដៅចុងក្រោយបំផុតនាពេលបច្ចុប្បន្ន។ នៅរ៉ាពោធិ៍សាត់នេះដែរ មានអ្នកលក់ដូរបាយម្ហូបនិងចំណីចំណុកព្រមទាំងអ្នករត់ម៉ូតូឌុបនិងម៉ូតូកង់បីច្រើនកុះករខុសពីទិដ្ឋភាពនៅតាមរ៉ាតូចៗដែលស្ថិតនៅតាមស្រុកភូមិដែលយើងបានឆ្លងកាត់មុនៗ។
បន្ទាប់ពីចុះពីលើរថភ្លើងនៅរ៉ាពោធិ៍សាត់នេះ យើងក៏បានបន្តដំណើររុករកកន្លែងដើរលេងបន្តទៀតនៅជុំវិញក្រុងពោធិ៍សាត់ជាពិសេសទឹកដីស្រុកភ្នំក្រវាញ-ជង្រុកក្រូចពោធិ៍សាត់ ដែលយើងចម្ងាយពេលត្រឹមតែជាងកន្លះម៉ោងប៉ុណ្ណោះពីទីរួមខេត្ត។ នៅទីនោះ មានតំបន់ទាក់ទាញជាច្រើនដែលយើងចង់ឲ្យទេសចរទៅទស្សនាក្រោយពេលទៅដល់ពោធិ៍សាត់បន្ទាប់ពីជិះរថភ្លើងរួច ដូចជា រមណីយដ្ឋានល្បាក់កំរោញ កសិដ្ឋានម៉ាលីសាន (ចម្ការក្រូច) ទំនប់ទី៥ វិហារបុរាណវត្តស្បូវរីក។ ជាពិសេស ល្ងាចឡើងសូមកុំភ្លេចទៅភ្លក់រសជាតិនំបញ្ចុកផាក់ឡូវក្បាលហុង ដ៏ល្បីជាងគេប្រចាំខេត្ត (ស្ថិតនៅតាមបណ្តោយផ្លូវមាត់ស្ទឹងពោធិ៍សាត់ ហួសផ្សារទីរួមខេត្តឆ្ពោះទៅរកស្រុកកណ្តៀងប្រមាណតែ១គីឡូម៉ែត្រ) មុននឹងត្រឡប់ទៅសម្រាកនៅសណ្ឋាគារវិញណា!
Article by SRIN SOKMEAN
